حکیم

لاف حکمت میزنی دورست از عقل حکیم با چنین دست کرامت سخره دستان شدن

کم‌خور ای‌ نادان‌ و بر این گفته کم‌جو اعتراض زانکه بر این قول گفتار حکیمستم حکم

او حکیمست و فقیه است و طبیبست و ادیب کیمیاوی و رباضی‌، فلکی و معمار

میرزا ابراهیم فرزند میرزا اسماعیل، از افراد عالی‌رتبه کازرون بود و در سال ۱۱۸۰ هجری قمری در همین شهر متولد شد. عموی میرزا ابراهیم در شیراز، حکیم‌باشی دربار زندیه و مشهور به مسیحای زمان بود و به همین علت، میرزا ابراهیم در جوانی از کازرون به شیراز رفت تا نزد عمویش به تحصیل علوم و طبابت بپردازد. میرزا ابراهیم در سال ۱۲۱۸ قمری به همراه محمدنبی‌خان شیرازی که از سوی دربار زند به عنوان سفیر ایران در هندوستان منصوب شده بود به این کشور عزیمت کرد و به تجارت پرداخت.

باز گفتش ای حکیم خوش‌سخن شمه‌ای از حال خود هم شرح کن

یاران مولانا که در مدرسه او جمع می‌آمدند، گاهی به مطالعهٔ الهی‌نامهٔ حکیم غزنه که مولانا به آن علاقه داشت روی می‌آوردند.

ابوالفتح گیلانی، حکیم و دانشمند ایرانی متولد ۹۵۴ ه‍. ق در لاهیجان بود که پس از روی کار آمدن حکومت شیعه صفوی در ایران او هم مانند بسیاری از علمای ایرانی سنی از ترس جان خویش از گیلان به هند گریخت و صدراعظم اکبرشاه شد. از وی به عنوان ابداع‌کننده قلیان یاد می‌شود.

یکی از حکیمان گوید مردم را یک زبان آفریده اند و دو گوش و دو چشم، تا شنودن و دیدن بیشتر بود از گفتن.

حکیمش گفت یک حمّام خواهم وزان پس ساعتی آرام خواهم

شه از شادی دلی چون عقل کل کرد حکیمان را دهن پر زر چو گل کرد

ز جود او وجود تو ببود او نمود تو هم او رب ودود تو حکیم و قدر و بینا

امامزاده علمدار مربوط به دوره قاجار است و در سمنان، خیابان حکیم الهی واقع شده و این اثر در تاریخ ۱ دی ۱۳۷۶ با شمارهٔ ثبت ۱۹۴۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

حکیمان دروغ زن را از درجهٔ مردی بیرون نهند. اول حد انسانیت صدق است.

نام او میدان و نقش او بسی کز حکیمان او زیاد اندر نبرد