شکرافشان

چو دلبرم سر درج مقال بگشاید ز پستهٔ شکرافشان زلال بگشاید

چون ز نیستان شکرافشان شود بهر حریفان شکرستان شود

زان لبان شکرافشان همه شب تا به سحر بوسه بر جام می باده‌پرستان زده‌ای

ور زان لب خیره شکرافشان کنیی که را به مثال ذره رقصان کنیی

چون بدیدم لب جگر رنگت نمکی داشت و شکرافشان بود

پستهٔ تو در سخن تا شکرافشان شده عقل ز تشویر او بسته دهان آمده

از جزع تو اقلیمی در شور و تو از شوخی لعل شکرافشان را خاموش نهادستی

لیلی و به خنده شکرافشان مجنون و زدیده گوهر افشان

گه از می تلخ می‌کن آن دو لعل شکرافشان را که تا هر کس به گستاخی نبیند آن گلستان را

لب شکرافشان شکرریز کرد همه مرز چین را شکرخیز کرد