شکرخنده

لبالب شد ز خون بی جام لعلت ساغر چشمم لب شیرین چه باشد گر به شکرخنده بگشایی

از شکرخنده ات ای صبح، حلاوت رفته است نسخه ای تازه ازان چاک گریبان بردار

لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی پس آنگه جان شیرین را به شکرخنده بستانی

هزاران شکوه بر لب بود یاران را ز خوی تو به شکرخنده آمد چون لبت، زد مهر بر لب‌ها

بلبلان را دل به دست آور به شکرخنده ای از خجالت غنچه آسا دست خود بر رو منه

شد موسم گل طی به شکرخنده برقی برگ طرب باغ به تاراج صبا رفت

ز شکرخنده زهر چشم خوبان کم نمی گردد که نتواند شکر تلخی ز بادام آورد بیرون

از هوای دلگشایش غنچه تصویر را واشود چون گل به شکرخنده شادی دهان

تا از همه شیرین دهنان چشم نپوشی بوسیدن آن لعل شکرخنده محال است

جای خنده است که در عهد شکرخنده او پسته در پوست کند مشق شکر خندیدن