تربیع

جز کسی کاندر قضا اندر گریخت خون او را هیچ تربیعی نریخت

بی حشمت نشان تو از هیأت فلک نکند نظر پلنگ بتربیع سوی رنگ

ز احتراقات و ز تربیع و نحوست برَهند اگر او را سحری گوشهٔ چادر گیرند

نقش تربیع چلیپا زد بر آب بر یکی پیوست، شد سوی شعاب

کعبه در تربیع همچون تخت نرد مهره باز کعبتین تنها و نراد انسی و جان آمده

از ضعف عدد ضعف عدوی تو فزاید چون‌کسرکز افزونی تربیع شودکم

الا ای آسمان هین دیده بگشا در زمین بنگر عیان تمثال عرش و صورت تربیع ارکانش

سخت می‌تولی ز تربیعات او وز دلال و کینه و آفات او

تاج تو تدویر چرخ، تخت تو تربیع عرش در تو به تثلیث ذات صولت عدل و حکم

بلکه کسی که گوی سعادت در ربود و او را سعادت واقعی نصیب گردید، چون فی الحقیقه داخل خیل مجردات می شود، از عالم جسمانیات بالاتر می رود، و دست تصرف افلاک به دامن او نرسد، و گرد تأثیرات ثوابت و سیار بر چهره او ننشیند نه سعد فلک در او تأثیر کند و نه نحسش، و نه قمرش را با او کاری باشد و نه شمسش را «اهل التسبیح و التقدیس لایبالون بالتربیع و التسدیس و الانسان بعد علو النفس لا یعتنی بالسعد و النحس» یعنی «اهل ذکر پروردگار را، از «تربیع و تسدیس» کواکب چه باک است، و ارباب نفوس قویه را از سعد و نحس فلک چه بیم».