قمر

صد هزاران بلبل و قمری نوا افکنند اندر جهان بی‌نوا

بر سر سرو است قمری را مقر من به سرو قامتش دیدم قمر

نگشته کوکب وار صفت مسخر و مایل نه مشتری و ز زهره قمر چگونه کنی

نداند سرو موزون از کدامین رخنه بگریزد چو گردد کلک صائب جلوه گر در گلشن ای قمری

سرو می ترسم که بال قمریان را بشکند سخت می پیچد به خود از غیرت رفتار تو

ماه من تا جان و گوهر در شکر دارد نهان ترک من تا ز آب و آتش بر قمر دارد نشان

باد قدر تو فزون از فلک و شمس و قمر زانکه زیرست همه عالم و قَدرَت زبرست

چه باشد صد قمر آن جا شود هر خاک زر آن جا به غیر دل مبر آن جا که آن جا هست دل پاره

عشق قمری‌صفت افکنده به گردن جویا حلقهٔ بندگی سرو قباپوش خودم

چه کیمیای زری تو چه رونق قمری تو چو دل ز سینه بری تو هزار سینه بیاری