ترهات

ملاف عرفی از این ترهات و ژاژ مخای گرفتم آنکه کلام تو سلسبیلی کرد

مرا گویند راه عشق مسپر من و سودای عشق این ترهاتست

نگفتمت به خرابات طرفه مستانند که عقل را هدف تیر ترهات کنند

رها کن ترهات و شطح و طامات خیال خلوت و نور کرامات

قومی که ره به عالم تحقیق می‌برند مشکل به ترهات جهان سر بر آورند

ترهات چون تو ابلیسی مرا کی بگرداند ز خاک این سرا

چون یقین گشتش که خواهد کرد مات فوت اسپ و پیل هستش ترهات

کمترین چیزیت در محو صفات بخشش جانست و ترک ترهات

هیچ می‌دریابی که چه میخواند و چه میگوید؟ و این نضر مردی بود معاند سخت خصومت و چرب سخن و کافر دل، پیوسته بزمین عجم سفر کردی، و اخبار عجم و قصه رستم و اسفندیار و امثال ایشان جمع کردی، و آن بر عرب میخواندی، یعنی معارضه قرآن میکنم. چون ایشان از نضر پرسیدند که چیست آنچه محمد میخواند؟ وی جواب داد: من ندانم. همی بینم که زبان می‌جنباند، و ترهاتی میگوید از جنس آن اساطیر الاولین و اخبار عجم که پیوسته من با شما میگویم. بو سفیان گفت: آنچه میخواند بعضی حق است و بعضی باطل. بو جهل گفت: کلا و لمّا، همه باطل است و ترهات. پس رب العالمین در شأن ایشان این آیت فرستاد: وَ مِنْهُمْ مَنْ یَسْتَمِعُ إِلَیْکَ یعنی عند قراءتک القرآن.

توهم این وصف داری گر بدانی مپنداری که آن از ترهاتست