ترهه

وظیفه اصلی ابوالحسن مستندسازی وقایع دربار شاهنشاهی بود که منجر به رسم بسیاری از پرتره‌ها می‌شد. پرترهها نشانه بارز حکومت جهانگیر بودند. بسیاری از نقاشی‌های ابوالحسن باقی نمانده‌است، اما آن‌هایی که او را به عنوان هنرمند معرفی می‌کنند نشان می‌دهد که وی همچنین در زمینه‌های مختلفی کار کرده‌است، از جمله برخی از صحنه‌های روزمره و نقاشی‌های سیاسی که امپراتور و امپراطوری مغولی گورکانیان را به صورت مثبت و در هاله‌ای از نور نشان می‌دهد. نقاشی هنرمندان دیگر علاوه بر طرح نقاش اصلی توسط ابوالحسن نیز دستکاری شده (یکی از این نمونه‌ها رقص دراویش است).

در میان پرترههای زورن افراد صاحب نام زیادی به چشم می‌خورند از جمله اسکار دوم پادشاه سوئد، سه رئیس جمهور آمریکا، گروور کلیولند، ویلیام تفت و تئودور روزولت.

محور اصلی در آثار شیله حس درونی اثر است. مهمترین آثار او پرترههایی است که از پیکر خود و اطرافیانش کشیده‌است. او در آثار خود بدن انسان را در وضعیت‌هایِ ناراحت و حالت‌های غیرعادی به نمایش می‌گذارد، به‌گونه‌ای که هراس و اضطراب را به مخاطب منتقل می‌کند. خطوطِ ناآرام و کج‌ومعوج و طرح‌هایِ ناقص و بریده و سایه‌روشنِ مخدوشِ نقاشی‌هایِ او پرده از روانِ خسته و عصبی و مضطربِ پیکرها برمی‌دارد. پیکرهای آثار شیله معمولاً برهنه هستند، اما به‌جای آن‌که کشش جنسی را برانگیزند، بی‌پناهی و سرگشتگی را برملا می‌کنند.