جامگی

وز طمع در جامگی و خوردن مال یتیم مانده بر درگاه میر و شاه و خانند، ای رسول

صفت لشکریان: پس این جوانمردی که در عیاران یاد کردیم سپاهیان را هم برین رسم نمودن شرط است تمام‌تر، سپاهی چون تمامتر عیاری بود، ولکن کرم و مهمان داری و سخاوت و حق شناسی و پاک جامگی و بسیار سلاحی در سپاهی باید که بیش بود، اما زنان دوستی و خویشتن داری و جرومی و سرافکندگی که در سپاهی هنر‌ست و در عیاری عیب‌. اما جوانمردی مردم بازاری را هم شرط است و این فصل در باب پیشه و روان یاد کردیم.

سپه را جوشن و تیغ و سپر داد سه ساله جامگی و سیم و زر داد

جامگی او وظیفهٔ چل امیر ده یک قدرش ندیدی صد وزیر

خدمت جای دگر؛ جامگی از تو روان بارخدایا کجاست؛ چون تو خداوندگار

و سالی در خدمت پادشاه روزگار گذاشتم که جز وقتی از دور او را نتوانستم دیدن و از اجرا و جامگی یک من و یک دینار نیافتم و خرج من زیادت شد و وام به گردن من درآمد و کار در سر من پیچید. و خواجهٔ بزرگ نظام الملک رحمه الله در حق شعر اعتقادی نداشتی از آن که در معرفت او دست نداشت و از ائمه و متصوفه به هیچ کس نمی پرداخت.

هم به ثنای پدر ختم کنم چون مقیم نان من از خوان اوست، جامگی از خان او

قرب خواهی گردن از طاعت مپیچ جامگی خواهی سر از خدمت متاب

که ای جامگی‌خوار تدبیر من ز جامِ سخن چاشنی‌گیرِ من

هرکه عمل کرد بدیوان من خایه برو جامگی و واره . . . ر