حصرم

همه را دعوی حلوائی بود نو ز ناگشته عنبشان حصرم

شکفته‌رویی تو شکر آورد ز شرنگ ترش‌جبینی تو حصرم آورد ز مویز

راحت ز عنا زاید و شک نی که به نسبت زان حصرم خام است چنین پخته می‌ناب

گونهٔ حصرم گرفت تیغ تو و بر عدو ناشده انگور می، سرکه شد اندر زمان

دولت به روزگار تواند اثر نمود حصرم به چار ماه تواند شراب شد

بس خوشهٔ حصرم از نمایش کانگور بود به آزمایش

تیغ حصرم رنگ شاه از خون خصم روز میدان می‌فشان باد از ظفر

تیغ حصرم رنگ و بر وی دانه دانه چون عنب بخت کرده زان عنب نقل و ز حصرم توتیا

باد شاگرد دم عیسی شدست از بهر آنک چشم نرگس را کشد بی ماء حصرم توتیا

ز روزگار وفا هم به روزگار آید که حصرم از پس شش ماه می‌شود صهبا