مصفی

از بیاض روی او صبح مصفی بس خجل وز سواد زلف او مشک تتاری شرمسار

من مصفی ممن یقدر جوره عدلا، و یجعل طاعتی تقصیرا؟

تا بود لاله رخان افق غربی را از شفق باده ی گلرنگ مصفی مرسوم

این طاس مصفی که بود آینه گون گیرند ز دست هم حریفان بشگون

چو مریم سرفکنده، ریزم از طعن سرشکی چون دم عیسی مصفی

صبحست ساقی خیز و ده آن ساغر دوشینه را کز زنگ غم چون آینه سازد مصفی سینه را

دیدۀ روشن بیار و نور بین دل مصفی کن ، بهشت و حور بین

آهیخ تیغ هندی چون چشمهٔ مصفی تا بحر گشت سیراب از چشمهٔ زلالش

و فی روایة اخری کنس جنة الفردوس بیده و بناها لبنة من ذهب مصفی و لبنة من مسک مدراء، و غرس فیها من حید الفاکهة و جید الرّیحان.

عقل ار چه مصفی و مزکی باشد ادراک اله جز به اسما نکند