تازه کردن

نشستند با او دلیران به هم به می تازه کردند روی دژم

من و ذوق باده نوشی، ز ایاغ صبحگاهی گل نغمه تازه کردن، به دماغ صبحگاهی

که کشتند طاووس باغ تو را وزو تازه کردند داغ تو را

ز کین دل و حمیت نام و ننگ همی تازه کردند آیین جنگ

به لطف حرف کسان تازه کردن معنی نمک حرامی خوان گدایی سخن است

چیزیکه رفت رفت مکن یاد ازو دگر زیرا که تازه کردن غم کار عقل نیست

به پاسخ گشادند یکسر زبان دعا تازه کردند بر مرزبان

باری از این گونه سخن فرمایش ها کرد، و تازه کردن گفت را فزایش ها فرمود، من پیش از آنکه گمان سنجد، ترسناک آمدم، و از یاوه درائی های رفته خاک خوردم.دیرینه یار خود را از همه کیهان گزیدم و تا نام هستی در پس زانوی سازگاری خزیدم، مصرع: شوم با بخت خود سازم چو مسکینی به مسکینی. تو هم اگر یاری و در کار یاری دستیار، بی گفت مفت مهربان جفت خود را هم خفت باش و با جامه یگانه خویش بی اندیش خویش و بیگانه هم خانه زی. اگر جز این شماری آری و کاری گزاری، آشنائی ما و تو از یاد است و چراغ آمیزش را روشنائی بر باد. هر چه جز این پند فراموش کن، و زبان از گفت ناپسند خاموش. خدا سایه این دو دوست را که یار دلند نه بار دل از سر ما کم نخواهد و چشم از تماشای بهشتی دیدارشان فراهم نکند.

چنین کنم. و خدمت کرد و بازگشت، و وی را بطارمی‌ بباغ بنشاندند و وزیر و صاحب دیوان رسالت آنجا آمدند و عهد تازه کردند وی را با سلطان و سوگند دیگر بدادند و بازگردانیدند، و نماز دیگر برنشست و سوی چغانیان برفت.

پس آنگه شد روزگاری دراز همه عهد‌ها تازه کردند باز