خفتان

چون صاعقه‌کابر را زهم درد تیغ تو برد به رزم خفتان را

پشوتن برادرش بر سر دوید به زاری گریبان خفتان درید

گور کن گفت با دل خصمان که کفن پیشتر خر از خفتان

فراز پیرهن خفتان رومی بزیر پیرهن دیبای معلم

همه زرد خفتانش در رزمگاه ز خون گشته پر نقطهای سیاه

ز خون شمشیر هندی در کفش لعل ز خوی خفتان رومی بر تنش تر

تو چون ببر و پلنگ و پیل و ضرغام ازکمین خیزی به‌کف تیغ و به بر خفتان به تن درع وبه سر مغفر

معجزش مغفر و آن جامه که دوخت بهر خفتن، شده خفتان چکنم؟!

سپهبد همی راند بر پیل راست چو دیدارشد اسپ‌و خفتان بخواست

ز شمشیر و ترگ و سپر بی شمار ز خفتان و از درع و جوشن هزار