حنک

به روی صحنک پالوده چیست این آرا «به خط و خال چه حاجت جمال زیبا را»

ز اشتیاق و تمنای صحنک بغرا چو قلیه سوخت مرا جان و زار بخروشم

پی در یوزهٔ انوار ز رایت هر روز صبح از جیب ز خورشید برآرد صحنک

رشتهٔ تحت‌الحنک از بر عمامه‌اش حلقه‌زنان چون افق از بر چرخ برین

همچو پسته در دل من گشته خشک آرزوی صحنک بادام تر

به پیش، صحنک ماهیچه چون عیان باشد محقرست اگر صد هزار نان باشد

از صحنک برنج برآرم دمار من گر در جهان مدد نکند هیچ کس مرا

کشیده مطبخیم صحنک مزعفر و گفت بنوش صوفی بیچاره، چند می نالی

هر چند که نان است در آفاق مقرب خواهد دل من صحنک پالوده لبالب

صوفی دل شده و صحنک بغرا و برنج هر کسی را بود امروز مرادی به جهان