مزعفر

تا نشاند آرزوی نرگس بیمار تو ناردان اشک رویم را مزعفر می‌کند

ز روی زرد همچون زعفرانم جهانی را مزعفر می‌توان کرد

فی الحال سرخ‌روی دو عالم شوم به حکم گر یک نظر کنی تو به روی مزعفرم

چون در مصاف باشد با تیغ و رمح و مغفر گردد رخ سواران از بیم او مزعفر

ماییم بلای دی چشیده چون باغ ز زخم دی مزعفر

مرغ بریان چو با مزعفر شست جمع او را چو خود پریشان کرد

دل سودا زده چون بوی مزعفر بشنید پیش ازو روح، روان از پی خوردنها رفت

مسمنی به مزعفر به پخته کاری گفت «بریدم از خود و خواهم که با تو پیوندم»

اگر صحن مزعفر را بیابی بخور چندان که جان را جا نماند

برنج مزعفر سرافشان به قند نهادند پیش یل هوشمند