معنی کلمه حنبلی در لغت نامه دهخدا
حنبلی چون دید خشمت چشم او شد همچو سیم
اشعری چون دید رایت روی او شد همچو زر.سنایی.رجوع به حنبل شود.
حنبلی
حنبلی چون دید خشمت چشم او شد همچو سیم
اشعری چون دید رایت روی او شد همچو زر.سنایی.رجوع به حنبل شود.
معنی کلمه حنبلی در فرهنگ معین
معنی کلمه حنبلی در فرهنگ عمید
۲. هریک از پیروان این مذهب.
معنی کلمه حنبلی در فرهنگ فارسی
( صفت ) منسوب بفرق. حنبلیه .
معنی کلمه حنبلی در دانشنامه اسلامی
امام احمد حنبل از محضر کسانی چون وکیع ، یحی بن آدم ، یحی بن سعید قحطان و یحیی بن معین ، احادیث بسیاری را دریافت کرد . از شاگردی ابو یوسف که خودش شاگرد ابو حنیفه بود و همچنین از میثم بهره ها برد . شافعی نیز از اساتید او به شمار می رود .
شاگردان احمد که او را در نقل میراث حدیثی یاری می کردند عبارتند از : ابوالعباس اصطخری ، احمد بن ابی خیثمه ، ابویعلی موصلی ، ابوبکر اثرم ، ابوالعباس ثعلب ، ابوداود سجستانی و ... او در سال 241ق/855م در شهر بغداد چشم از جهان فرو بست .
موسس این مذهب آنچنان خود را متوجه جمع حدیث و بررسی اقوال کرده بود که به قول برخی مانند طبری او اساسا فقه جداگانه ای ندارد . اما می توان ادعا کرد که فقهی متمایز و مجزا از سایر مذاهب به نام فقه حنبلی داریم که خصوصیت اصلی آن توجه به احادیث پیامبر می باشد .
این مذهب قرآن و سنت را مبنای اصلی فقه خود به حساب می آورد ، بزرگان این فرقه فرقی بین قرآن و سنت قائل نیستند و با کسانی که این دو را از هم جدا دانسته اند و به خاطر یکی دیگری را فدا می کنند به سختی مخالفت می ورزند . مشخصه عمومی این مکتب فقهی مخالفت با هر گونه اجتهاد و رای و نیز استناد مطلق به احادیث می باشد . قول صحابه و فقها نیز می تواند نزد حنابله از حجیت برخوردار باشد . نزد آنها بعد از قرآن و حدیث و قول صحابه و فقها ، موارد دیگری هستند که از اهمیت کمتری نسبت به موارد مذکور برخوردار هستند ولی به طور کل در فقه می شود به آنها استناد کرد که این موارد عبارتند از :
حنبلیه در جایی استفاده از حدیث ضعیف را جایز می شمارد که با قرآن و سنت تعارضی نداشته باشد . از دیگر ویژگیهای فقه آنان که شهرت هم یافته است سختگیری در امر عبادات و معاملات و طهارت می باشد . یک نمونه از این سختگیریها واجب بودن مضمضه و استنشاق در وضو می باشد .
از دیگر ممیزات آنان که امری پسندیده به نظر می رسد در مورد تعیین حدود و شرایط مفتی می باشد . چند نمونه از این ویژگیها بدین نحو است :
معنی کلمه حنبلی در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه حنبلی
ندی ینزل الله اندر شهر حنبلی‌وار در دهم بنوی
منت ایزد را که من باری نیم زان کاهلان کاهلی آن ره بود یا خارجی یا حنبلی
این مرحله ۸۰–۱۲۰ روز پس از بارداری است که اکنون لخته خون به استخوان و گوشت تبدیل شده‌است. در این مرحله، حنفی‌ها سقط جنین را مجاز می‌دانند، فقط برخی از شافعی‌ها و حنبلی‌ها این اجازه را دارند.
قاضی ابویعلی از علمای معروف مذهب حنبلی بوده که نام کامل آن بزرگوار محمد بن حسین بن خلف بن احمد است وی مولف کتاب با ارزش " الاحکام السلطانیه" میباشند که توسط انتشارات دارابن قتیبه کویت به سال 1989 چاپ شده است.
شیخ الاسلام گفت: کی نام وی علی بن ابراهیم البصری است باصل از بصره بود ببغداد نشست شیخ عراق بود، و بدان جا بزرگ شده. شیخ سلمی گوید: که کس ندیده‌ام! از مشایخ تمام حال‌تر، از وی وزبان نیکوتر، و سخن‌تر از و لسان الوقت و یگانهٔ مشایخ در طریقت، وبعلم توحید مخصوص بود، و کس چنو نگوید پس ازو از مشایخ در توحید و تفرید. حنبلی مذهب بود.
شیخ الاسلام گفت: کی نام وی حبال بن احمد است امام حنبلی مذهب بود بترمذ مذکری کردی. شیخ وقت خویش بود و خضر در مجلس وی می‌بودی که وی سخن می‌گفتی شاگرد محمد حامد واشگردی بود، شاگرد بوبکر وراق٭ و پیر و استاد پیر شیخ الاسلام بود و او را سخن بسیارست و حکایات نیکو در معاملت و زهد و ورع و تقوی. شیخ الاسلام گفت: که بوالمظفر ترمذی و استاد وی محمد حامد و استاد وی بوبکر وراق ترمذی مگس از خود باز نمی‌کردند بوبکر وراق گوید که بامسلمانی نشسته بی مگس از خود باز مکن که از تو برخیزد برو نشیند، پیدا می‌شود که آن وقت می‌باز نکردند کی برو نشسته. اللّه شغل ایشان ویرا کفایت کرده بود بآن نیت نیکو. شیخ الاسلام گفت: کی پدر من گفت: که امیرجهٔ سفال فروش، کژدم از دکان برداشتی وبباره بردی «و آنجا» بگذاشتی.
وجیه ابوبکر معروف به ابن دهان نحوی ضریر واسطی از فقهای مذهب حنبلی بود. بعدها حنفی شد و زمانی که تدریس در نظامیه را عهده دار شد، چون واقف آن جا شرط کرده بود که در آن جا جز شافعی دیگر کس تدریس نکند، شافعی شد.
حنبلی پیشوای مشتی خر نه خمش خر، خران دعوی گر
کتاب المغنی کتابی از ابن قدامه و از منابع مهم فقه حنبلی است و می توان آن را یکی از بزرگترین و مهم‌ترین کتب فقهی در اسلام دانست.
ابراهیم بن محمّد ناجی لقب‌گرفته به برهان‌الدین، کُنیه‌گرفته به ابواسحاق (۱۴۰۷–۱۴۹۵) (نسب: ابراهیم بن محمد بن محمود بن بدر، حلبی قبیبانی شافعی) واعظ، محدث، فقیه شافعی و نویسنده شامی در سدهٔ نهم هجری/پانزدهم میلادی بود. دربارهٔ شهرتش به ناجی گفته‌اند که از برای مذهب‌گردانی‌اش از حنبلی به شافعی بوده است.