حریری

معنی کلمه حریری در لغت نامه دهخدا

حریری. [ ح َ ] ( ص نسبی ) منسوب به حریر، نوع معروف از ثیاب. ( از سمعانی ).
حریری. [ ح َ ] ( اِخ ) اسماعیل بن علی ، مکنی به ابوالحسن. در 516 هَ. ق. درگذشت. او راست : کتاب «التحریر فی علم التعبیر» که نسخه آن در کتابخانه کوپرلی به استانبول موجود است. ( هدیة العارفین ج 1 ص 211 ).
حریری. [ ح َ ] ( اِخ ) اندلسی. احمدبن قاسم مالکی بخاری الاصل اندلسی المنشاء لخمی شهیر به حریری. او راست : مولدالنبی که در مصر به سال 1299 هَ. ق. در 64 ص چاپ شده است. ( معجم المطبوعات عربی ).
حریری. [ ح َ ] ( اِخ ) بُروسَوی. یکی از شعرای عثمانی است از اهل بروسه. معاصر احمدپاشا شاعر معروف بوده. ( قاموس الاعلام ترکی ).
حریری. [ ح َ ] ( اِخ ) بصری. قاسم بن علی بن محمدبن عثمان حریری حرامی ، مکنی به ابومحمد.یکی از ادبای مشهور ایرانی از مردم بصره. او از اهل قریه مشان ( میشان ) یکی از قراء بصره و صاحب مقامات معروف است. ابن خلکان گوید: او یکی از ائمه عصر خویش بود و در عمل مقامه نگاری بهره تام یافت ، چه مقامات وی مشتمل بر بسیاری از کلام عرب اعم از لغات و امثال و رموز و اسرار این زبان است ، و آنکس که مقامات او را چنانکه باید شناسد بر فضل این مرد و کثرت اطلاع و غزارت ماده وی پی تواند برد. پسر او ابوالقاسم عبداﷲ در سبب تألیف این کتاب گوید: پدرم روزی به مسجدبنی حرام نشسته بود و پیری ژنده پوش با پیراهن و شلواری یکتا و فرسوده با اهبت سفر به مسجد درآمد و با فصاحت و حسن عبارتی به سخن پرداخت. حضار از نام و مولدشیخ پرسیدند. او گفت من از مردم سروج باشم و کنیت من ابوزید است. و پدرم بار نخست مقامه معروف به حرامیه را که چهل وهشتمین مقامه مقامات است بنگاشت و به أبوزید سروجی نسبت کرد. این مقامه مشهور شد و خبر وی به وزیر شرف الدین ابوناصر انوشروان بن محمدبن خالدبن محمد قاشانی وزیر خلیفه المسترشد باﷲ عباسی رسید وبپسندید و از پدرم درخواست تا مقامه های دیگر انشا کند و بر مقامه حرامیه منضم سازد و او چهل ونه مقامه ٔدیگر بر آن مزید کرد. و آنجا که در خطبه مقامات گوید: «فاشار من اشارته حکم و طاعته غنم الی ان انشی مقامات اتلو فیها تلو البدیع...» همین وزیر است. ابن خلکان گوید: این روایت را در چندین تاریخ بنحو مزبوریافتم. لکن در بعضی شهور سال 656 هَ. ق. به قاهره نسخه ای از مقامات بخط مصنف دیدم که بر پشت آن بقلم حریری نوشته بود که این کتاب را برای جمال الدین عمیدالدولة ابوعلی حسن بن ابوالعز علی بن صدقة وزیر المسترشد نگاشتم و شک نیست که این درست تر از روایت نخستین است ، چه بخط مصنف کتاب است و وفات وزیر مذکور در رجب سال 522 هَ. ق. بود. و قاضی اکرم جمال الدین ابوالحسن علی بن یوسف شیبانی قفطی وزیر حلب در کتاب خود موسوم به «انباءالرواة فی ابناءالنحاة» آرد که : ابوزید مذکور ( ابوزید سروجی قهرمان مقامات حریری ) نامش مطهربن سلام نحوی بصری شاگرد حریری است که در بصره نزد او تلمذ میکرد و از وی روایت کند. و قاضی ابوالفتح محمدبن احمد المندائی «ملحةالاعراب » حریری را از همین مطهر و او از حریری روایت کرده است و باز ابن قفطی گوید: مطهربن سلام به سال پانصد و سی و هشت به واسط نزد ما آمد و از آنجا به بغداد و مدتی کوتاه بدانجا ببود و سپس درگذشت رحمه اﷲ. و سمعانی نیز در ذیل و عماد در خریده همین مطلب را گفته اند. وی گوید لقب مطهر فخرالدین بود و تولیت صدریت قریه مشان ( میشان ) داشت و هم بدانجا پس از سال پانصد و چهل ( 540 ) وفات یافت. واما مراد حریری از حارث بن همام راوی ابوزید سروجی خود حریری است و این معنی را در یکی از شروح مقامات دیدم و عبارت حارث بن همام ( بصورت اسم مستعار ) مأخوذ از قول رسول ( ص ) است که فرمود: کلکم حارث و کلکم همام ، و حارث ورزنده و کاسب باشد و همام کثیرالاهتمام است و همه مسلمانان حارث و همام باشند، چه هر تن از ایشان باید ورزنده شغل خویش و رنج برنده و اهتمام کننده در امور خود و دیگران بود. و مقامات را کسان بسیاربعضی مطول و برخی مختصر شرح کرده اند و در بعض مجامیع خواندم که حریری آنگاه که چهل مقامه از مقامات را به پایان رسانید، آن را با خویش از بصره به بغداد برد و دعوی تألیف آن کرد، لکن جماعتی از ادبای آنجا مدعای او نپذیرفتند، و گفتند تصنیف وی نیست و متعلق به مردی مغربی از اهل بلاغت است که در بصره وفات کرده و اوراق تألیف او بدست حریری افتاده و به خود نسبت کرده است. در این وقت وزیر دیوان حریری را بخواند و از صناعت وی پرسید. گفت : من مردی از اهل انشاء باشم و وزیر انشاء واقعه ای را اقتراح و طرح کرده و گفت دراین موضوع بسبک مقامه چیزی بنویس ، و وی تنها در گوشه ای از دیوان بنشست و قلم و دوات و کاغذ برگرفت و دیری در اندیشه فرورفت ، و هرچند بکوشید کلمه ای هم او را نگشود و خجل و سرافکنده برخاست و یکی از مخالفین وی یعنی ابوالقاسم علی بن افلح شاعر در این وقت گفت :

معنی کلمه حریری در فرهنگ فارسی

قاسم بن علی بن محمد بن عثمان حریری حرامی مکنی به ابو محمد ازادبای مشهور ایرانی از مردم بصره ( و . قریه میشان نزدیک بصره ۴۴۶ - ف. بصره ۵۱۵ یا ۵۱۶ ه. ق . ) . وی از ایمه عصر خویش بود و در مقامه نگاری مهارت تام داشت و (( مقامات حریری ) ) از شاهکارهای ادب عرب از اوست .
( صفت ) ۱ - حریر باف ابریشم تاب . ۲ - حریر فروش .
سعید ابن ایاس از تابعان است

معنی کلمه حریری در دانشنامه آزاد فارسی

حَریری
حَریریاز گویش های کُردی روستاییان حریر، واقع در ۵ کیلومتری شمال غربی کرند بر سر راه کرمانشاه- قصرشیرین. در صورتی که پایان اسم مصوت باشد، مصوت حذف می شود. مضاف بر مضاف الیه مقدم است و معمولاً مستقیماً بیان می شود. اما اگر مضاف به مصوت ختم شده باشد نشانة -y بعد از کلمه می آید. صفت قبل از موصوف قرار می گیرد. نشانة نکره -i بعد از اسم یا ya قبل از اسم است و نشانة معرفه -aga و -ga بعد از اسم است. نشانه های مصدری عبارت اند از: in، و -en که به ستاک ماضی اضافه می شود. همچنین علامت -en در مورد افعال متعددی که از مصدر فعل لازم ساخته شده باشد به کار می رود مثل: dawin «دویدن». افعال بی قاعده نیز وجود دارند که نشانة مصدری آن ها فرق می کند. از ویژگی های بارز حریری، حالت اِرگَتیو داشتن فعل متعددی در زمان های ماضی است: dawin «دویدم».

معنی کلمه حریری در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حریری (ابهام زدایی). حریری ممکن است اسم برای اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • عبدالله بن قاسم لخمی حریری، کنیه اش ابومحمد، محدّث ، نسب شناس و شرح حال نویس اندلسی سده ششم• قاسم بن علی حریری، حریری، قاسم بن علی، کنیه اش ابومحمد، ادیب ، لغوی و صاحب مقامات
...

جملاتی از کاربرد کلمه حریری

چنانکهحریریگفت که در میان جماعت جوانی بود پیوسته می‌گفت «اللّه اللّه». روزی نشسته بود چوبی از بالا در افتاد و بر سر آن جوان آمد و سرش بشکست و خون روان شد. قطرات خون بر زمین می‌چکید نقش «اللّه» پدید می‌آمد.
به حلاوت همه قندی به طراوت همه نسرین به لطافت چو حریری به سفیدی چو رخامی
گل یافت ستبرق حریری شد باد به گوشواره‌گیری
ز دل شسته جفای سال چندین حریرین سینه و دو نار سیمین
در روز سه شتبه ۷ سپتامبر سال ۲۰۰۶ اسرائیل به محاصره هوایی ۸ هفته‌ای لبنان خاتمه داد و ام‌ای‌آ توانست از روز ۱۱ سپتامبر پروازهای خود را از فرودگاه بین‌المللی رفیق حریری بیروت از سر گیرد.
نازک تن خود را که حریریست سفید پوشید ز دیده ها بدانموی سیاه
ترجمه مقامات الحریری در نسخه‌ای در کتابخانهٔ ملک تهران نگهداری می‌شود و دارای ۱۸۹ برگ است. صادق کیا(۱۳۲۳) در ارزیابی کوتاهی ترجمه را از اوایل قرن هفتم برآورد کرده اما فضل‌الله پاکزاد(۱۳۸۴) در مطالعه‌ای که از شش مقامهٔ نخست متن به عمل آورده تاریخی قدیمی‌تر از قرن نهم و دهم هجری برای آن قائل نمی‌شود.
بس که ای شوخ پری چهره تو نازک بدنی از حریری تن گلبرگ تو را پیرهنی
آنچه میراث مکتوب طبری را از دیگر زبان‌های مشابه ممتاز می‌سازد وجود چندین ترجمه از قرآن و ترجمه‌ای از مقامات حریری است. روشی که در عموم این آثار اختیار شده ترجمهٔ کلمه به کلمه در زیر هر سطر از متن عربی‌ست و عیبش آن است که استخراج نحو زبان مقصد (طبری) را دشوار می‌سازد.
حریری رقاق دو پرویزنی چو مهتاب تابنده از روشنی
مشکین تو را نقاب و حریرین تو را سَلَب سیمین تو را بساط و ادیمین تو را حصار
اتاق تجارت تهران مرکز و نهادی برای رسیدگی به امور بازرگانان ایرانی بود. این اتاق در ۱۶ مهر ۱۳۰۵ خورشیدی در بازار تهران تأسیس گردید. نخستین و آخرین رئیس این اتاق پیش از انقلاب ۱۳۵۷ به ترتیب محمدحسین امین‌الضرب و عنایت بهبهانی بودند. پس از انقلاب ۱۳۵۷ اتاق به عنوان اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران تغییر نام داد. در بدو تأسیس هیئت نمایندگان آن حاج میرزا ابوطالب اسلامیه، میرزا عبدالحسین نیک‌پور، فقیه‌التجار، آقا میرزا محمدعلی محلوجی و آقا شیخ حسین حریری بودند.
کجا نامه حریری بُد نبشته به مشک و عنبر و می در سرشته
چنین کز پای تا سر در حریری زنی آتش به جان، آتش نگیری!
قاسم بن علی حریری که عموماً حریری خوانده می‌شود (دقیق‌تر «ابن حریری»، همچنین: «حریریِ بصری»)، (زادهٔ ۱۰۵۴ م - ۱۱۲۲ م) (نَسَب: قاسم بن علی بن محمد بن عثمان) ادیب و زبان‌شناس عربیِ برجستهٔ عراقی بود که به‌ویژه برای مقامات الحریری شهرت یافت. پس از بدیع‌الزمان همدانی، حریری را برجسته‌ترین نویسندهٔ مقامه می‌دانند. شمارِ مقامات او پنجاه تاست که نگارش آن‌ها را از ۴۹۵ ه‍.ق آغاز کرد و در ۵۰۴ ه‍.ق به پایان رساند.