حرون

بس کن از این امر و نهی بین که تو نفس حرون چونش بگویی مرو لنگ بتر می‌رود

بر سر میدان صبر رفته بجولان منم توسن نفس حرون سخره ورام منست

ردیف شعر عنان گیر و تنگ میدانست چنانکه توسن فکر مرا حرونتر کرد

تو شهریار در این هفتخوان تهمتن باش که دیو نفس حرون است و راهبان نرهند

یکی مرکب است این جهان بس حرون که شرش رکاب و عنانش عناست

نرم شد نرم چرخ تیز و درشت رام شد رام دهر تند و حرون

اگر چه کره گردون حرون و تند نمود به دست عشق وی آمد شکال و افسارش

تویی که تا کف پای تو بوسه داد رکاب دگر سپهر حرون سر نمی کشد ز لگام

چون ستوران حرون چند ز حد می بری زخم به دندان و لگد

خر بدخوست این پر بار محنت حرونی پر عواری بی‌فساری