حاجبی

روم و چین صافی کند، یاران او در روم و چین نایبی فغفور گردد حاجبی قیصر شود

ما زله خوار مائدهٔ میر حاجبیم نعمان روزگار طفیلی خوان ماست

حاجبی آمد برون از پرده او ایستاد و دست او بگرفت او

بی وزیری و حاجبی و سپاه کارها خود بخود کند آن شاه

دع ترمنی بسهام لحظ فاتک من رام قوس الحاجبین تهدفا

فرمان خداوند رسید بر زبان حاجبی. گفت: چرا دیگر بار بازنپرسیدید؟ گفتند: چنین بایست کرد، پس ازین چنین کنیم. امیر گفت «اگر حدیث این حاجب سرای در میان نبودی، فرمودمی تا شما را گردن زدندی اکنون هر یکی را هزار تازیانه باید زد تا پس ازین هشیار باشند» هر دو تن را ببردند و بزدند.

نه حاجبیش، چو درگاه خسروان غیور؛ نه مانعیش، چو خرگاه خواجگان لئیم

حاجبین شه که قوسین آمده خود حجاب و پردهٔ عین آمده

به دیده‌بانی چشم و خبرپژوهی گوش به حاجبیّ دو ابرو و منهیی گفتار

می کشد هر لحظه ابرویش کمان بر آفتاب کی کند هر حاجبی با شاه خاور خرخشه