تن پرور

نشاید کزین پس چمیم و چریم وگر تاج را خویشتن پروریم

تن پروران به رشته جان بسته اند دل از خود گسسته رشته جان را چه می کند

ژنده پوشیدن نگردد جمع با تن پروری خرقه پشمینه کردم تا به بر چون مو شدم

ز دست اضطراب نفس تن پرور نیاسودم سپند روی آتش تا نکردم دانه خود را

تن پرور از کجا و تمنای وصل دوست دردی ندارد او که طبیبش دوا کند

چون نگردد قالب بی جان دل تن پروران؟ کاسه چون افتاد فربه کیسه را لاغر کند

تن پروری خلق فزون شد ز ریاضت جز گرمی افطار ندارد رمضان هیچ

طمع مدار ز تن پروران ترانه عشق نوا کسی ز نی پر شکر نخواسته است

هست با تن پروران صائب فلک را لطف بیش پنجه قصاب بر خود بالد از پهلوی چرب

تن پرور از شهادت گر سر کشد عجب نیست کی قدر آب داند هر کس که تشنه لب نیست