نغز

دخت کسری ز نسل کیکاوس درستی نام، نغز چون طاوس

زیر هر پوست مغز نغزی هست مغز میگیر و پوست می انداز

سخن ها بگفتم همه خوب و نغز ولیکن بد آید بر تیره مغز

تا رسم در زمان بود ازگفته‌های نغز تا نام در جهان بود ازکلک و دفترا

دو شیرینی کجا باشد به‌هم نغز رطب با استخوان به جوز با مغز

نه کرپاس نغز از کشیدن درید نه آمد ستوه آنک او را کشید

ز عقل پیر ضیا و ز نفس نور بدهر؟ ز طبع من سخن نغز آبدار بماند

استاد ادیب برومند، شاعر و قصیده‌سرای توانا نیز در پی درگذشت استاد باستانی پاریزی، چامه‌ای نغز و ارزشمند در پاسداشت یاد ایشان سرود

چنین به پاسخش آوردم این لطیفه نغز که شد خیال توام گلبن و صنوبر و بید

لب نانی بر خوانی نشکستم مگر آنکه در کام جان چاشنی زهرمار انگیخت و شرنگی جان شکار آمد. دمی از سینه تنگ انداز لب نکرد که جان خسته روان دمساز تاب و تب نگردید، و گامی از چپ و راست نسپردم که روز سیاه روزگارم چار اسبه بر شب تاری پیشی و خویشی نجست، همه دم ناله رنج پروردم آسمان گرد خاست و بهره چشمزد اشک هامون نوردم بالای خیز بهاران هماورد زیست. روی زردم دور از آن گونه بهاری و چهره گلناری شکفتن فراموش کرد و بی گفت و گزار نوشین لب نغز گفتارت زبان به یکباره از گفتن خاموش نشست، شکیب و درنگ را با گرانیهای کوه اندوهت سنگی نماند، و خار و سنگی فرا پیش نیامد که از لخت جگر و پرگاله دل رنگی نیافت.

دگر دید شهری چو خرّم بهار درو نغز بتخانه ای زرنگار