تلخک

زان بذله های شیرین زان نکته های رنگین بر روی تلخکامان تنگ شکر تو بگشا

صبح است و از خمار شبم مانده تلخکام هات الصبوح صبحک الله یا غلام

نوشِ این غمخانه در دنبال دارد نیش را شکوه‌ای از تلخکامی نیست دوراندیش را

از نگاه ارزش‌های یونان باستان، خودشناسی لازمه هر نوع آگاهی و شناخت دیگری است. در معبد آپولون فرمانی نوشته شده بر دیوار که مخاطبش همگان است. همه باید این فرمان را بخوانند و بدانند. فرمان چنین است: «خود را دریاب». اگر این فرمان را پاسخی برای پرسش ایدیپ، یعنی من کیستم او فرض کنیم، بر ریشخند و گمراه‌کننده بودن آن پی خواهیم برد. آگاهی آغاز رنج است نه نقطهٔ غلبه بر آن. آگاهی ایدیپ نتوانسته بود کمترین الزامات آگاهی بخشی را در وی به وجود آورد. ایدیپ، در نهایت، وقتی می‌فهمد کیست، از حمل آن بر دوش‌های خود احساس سنگینی می‌کند. آگاهی که به غیر از تلخکامی چیزی برای وی به ارمغان ندارد.

تلخکامی نبود در شکرستان وصال نامه آور نگه و بوسه پیام است اینجا

پس از مدتی اقامت در دوربان عازم ژوهانسبورگ شدند. رضاشاه در ژوهانسبورگ آخرین ماههای زندگی خود را با اندوه و تلخکامی سپری کرد و با بیماری قلبی که عارض او شده بود بالاخره در 4 مرداد ماه 1323 درگذشت. تصمیم گرفته شد جنازه وی مومیایی شود و به جای ایران به مصر انتقال یابد. بدین ترتیب جنازه وی مدتی در خاک مصر به صورت امانت نگهداری شد و در اردیبهشت 1329 به تهران انتقال یافت و در مقبره‌ای که در جوار حضرت عبدالعظیم شهرری احداث گردیده بود دفن شد.

در کین زمانه را شده شرمایه فریب شرین لبی که جانم ازو تلخکام شد

مگر در بزم می‌گوید حدیث آن لب شیرین که با صد تلخکامی، می‌شود شیرین‌زبان شیشه

تلخکام از نخل بارآور گذشتن مشکل است سنگ چون اطفال بر دیوانه می ریزیم ما

مکن از تلخکامی شکوه با شیرین کلامیها که چون نی با نوا گردد زشکر دست بردارد

ولسوالی سنگ‌تخت و بندر از چند قریه بزرگ مانند سنگ‌تخت، ناوه خُلبرگ، تلخک، ارک ولعلی، شیخ‌علی، برغستونک، میرهزار، میراثی، بندر بالا، بندر پایین، غجورباش، سیاچوب، دُروب، دوغور و… تشکیل شده‌است.

حنظل گردون نسازد عیش ما را تلخکام ما به اکسیر قناعت زهر را شکر کنیم

به خود می‌گفت شیرین را چه افتاد که جان با تلخکامی بایدش داد