خمیدن

به تیر غمزه اگر صید دل کنی چه عجب که ابروانت به خمیدن کمان ماند

با گوی گفت چو کان کای در هوای وصلت پیوسته کار قدم از بار غم خمیدن

شود به قدر تواضع کمال روزافزون هلال ماه تمام از ره خمیدن شد

ز سرکشان به بزرگی فروتنی مطلب چه ممکنست خمیدن رسد به ‌گردن فیل

زمین تا فلک نغمهٔ بیدل ست خمیدن‌کجا می‌برد پیر را

بیتاب جنون در غم اسباب نباشد چون نی به خمیدن نکشد ناله‌کشان را

صید دلها نتوان کرد مگر از تسلیم طرهٔ شاهد این بزم خمیدن باشد

بی‌خمیدن نیست از بار نفس دوش حباب بیدلان را نیز هستی اینقدرحمال‌کرد

درجوانی سبک ازخواب گران کن خود را تن به این بار گران وقت خمیدن مگذار

سجودی بست بار هستی آخر بر جبین من چه‌سان سر تابم از حکم خمیدن دوش مزدورم