چمانه

عروس چمان و چمانه تتق معین چو خون شفق در افق

زین است بر او قال و قیل قولت وز خمر خم است پر و چمانه

گر میل به خون کنی چو ساغر گردن بنهان چون چمانه

مکن عبید ز مستی کرانه فصل بهار که عیش خوش به چمن بی‌چمانه نتوان کرد

خواهی که دل چو لاله ز آن ده تهی کنی پرکن ز می چو غنچه لبالب چمانه را

و ندر چمن کجا بچمانه نشاط خواست؟ با چنگ و نای دلبر و بر یاد مهرگان؟

چون من و چون تو شد ای دوست چمن یک چمانه من و تو بی تو و من

چمانه فلک از صفو خرمی است تهی خزانه ز می، از نقد مردمی است فقیر

نایب گل چون توئی ساقی مل هم تو باش جام چمانه بده بر جمن جان بچم

چمانه فلک از صفو خرمی است تهی خزانه زمی از نقد مردمی است فقیر