چفته

سرش ز چنبر فرمان شاه بیرون است قدش ز هیبت شاهی است چفته چون چنبر

قدی چون کمان زهجر یاران چفته جانی و دلی بآتش غم تفته

به حشمت تو چنان شد جهان که بیش زباد نه زرد گردد برگ و نه چفته گردد نال

چفته بالا و خسته رخسارند کوفته مغز و سوخته جانند

چون بدرخت ترنج بر گذرد باد شاخ وی از باد و بار چفته کند سر

تا بر آن چفته بخفتم نتوانم برخاست تا بصد کاخ نکررندی بیدار مرا

راستی از نارون بینی ولی از روی ضعف پیش هر بادی که بینی چفته گردد نارون

تا قامت چون تیر مرا بینی در گل چفته شده و خشک چو بی‌توز کمانی

تیر او چون با کمان پیوسته‌ گردد در نبرد قامت چون تیر اعدا چفته گردد چون کمان

نجم را آن استقامت هست کاندر راه دین جز به پیش راستی چفته نشد چون نون «ان»