غبب

هین در وثاق از چار سو بنما بکام آرزو شمشاد قد چوگان مو گوی ذقن طوق غبب

گاهش زنخ ‌گرفتم و بوییدمش غبب و او نعره زد که دور شو ای دزد خوشه‌چین

با سینه پر ز خون دل، همچون دل غبب باد دست باد پیما، همچون کف چنار

انگشت ساقی از غبب غوک نرمتر زلف چو مار در می عیدی شناورش

رقص کنان نگر خره لعل غبب چو روی تو طوق کشان سرودمش چون خطت از معنبری

ز پی آفت هر چیز پدید است سبب سبب آفت من فرقت آن سیم غبب

جان به دستار چه دهیم آن را کز غبب طوق در بر اندازد

افتاده چون اشک منش نور غبب بر دامنش زان نور سیمین گردنش زرین گریبان دیده‌ام

من دل در برم‌ کنون زین غم‌ ‌گشته بحر خون تا که ببوسدش غبب یا که بمالدش سرین

به نگین لب و طوق غببت این ز برگ گل و آن، از سمنت