آبجوسازی

مور در 18 نوامبر سال 1953 در بیمارستان سنت ادموند شهر نورثهمپتون در خانواده کارگری که به اعتقاد او چندین نسل در این شهر زندگی می کردند، به دنیا آمد. منطقه ای فقیر با کمبود امکانات و سطح بالای بی سوادی، اما او با این وجود خود او ذکر کرده که آنجا را بسیار دوست می‌داشت. «من مردم را دوست داشتم. من جامعه را دوست داشتم و... نمی دانستم که چیز دیگری وجود دارد.» او با پدر و مادرش، یعنی کارگر آبجوسازی ارنست مور و چاپگر سیلویا دورین، برادر کوچکترش مایک و با مادربزرگ مادری اش در یک خانه زندگی می‌کرده است.

در واقع آبجوی کدر بعنوان نمونه بوده است که استاد کار آبجوسازی در کارخانه سازنده قبل از فیلتر کردن از مخزن تخمیر نمونه برداری می کرده است و کاربرد مصرفی نداشته است. اما با این وجوذ بدلیل خاصیتی که آبجوی فیلترنشده بخاطر وجود مخمر از نظر پزشکی برای درمان برخی بیماری ها بویژه بیماری های سیستم گوارشی دارد پا به عرصه ی تجاری شدن گذاشته است.

آبجوسازی استیون پوینت کارخانه آبجوسازی منطقه‌ای است که در استیون پوینت، ویسکانسین در ایالات متحده واقع شده‌است. این کارخانه آبجوسازی پنجمین کارخانه آبجوسازی از نظر قدمت و سومین کارخانه آبجوسازی خصوصی در ایالات متحده است.

فن لوکوک وارث دارایی هنگفتی از آبجوسازی‌ها و شراب‌اندازی‌های متعددی در اروپای شرقی بود. این ثروت راه سفرهای هزینه‌بر و تحصیل در موزهٔ نژادشناسی برلین راب رای او گشود. در اینجا او دستیار پروفسور آلبرت گرونودل رئیس موزه شد. فن لوکوک سفرهای اکتشافی‌ای را به آسیای غربی، به ویژه سرزمین‌های کرانهٔ راه ابریشم -مانند گائوشانگ- را سازماندهی نمود. با مرگ گرونودل، لوکوک سرپرست این سفرها شد. حاصل سفر دوم او به تورفان در ۱۹۲۸ با عنوان گنج‌های خاک‌شده در ترکستان چین منتشرشد.

امروزه صنعت آبجوسازی به یک صنعت جهانی متشکل از شرکت‌های چند ملیتی و هزاران تولیدکننده کوچکتر چون آبجوسازهای منطقه‌ای و مغازه‌هاست. هرسالِ بیش از ۱۳۳ میلیارد لیتر (۳۵ میلیارد گالن) آبجو به فروش می‌رسد و در سال ۲۰۰۶ میلادی مجموع درآمد حاصل از فروش آبجو ۲۹۴٬۵ میلیارد دلار بوده‌است.

آبجوسازی ساپورو (به ژاپنی: サッポロビール株式会社) کارخانه آبجوسازی ژاپنی است، که با تمرکز بر تولید آبجو، در زمینه تولید شراب و سایر نوشیدنی‌های الکلی نیز فعالیت می‌کند.

آبجوسازی مجیدیه، اولین کارخانه تولید آبجو در سال ۱۲۸۸ در مجیدیه تهران به‌دست عبدالمجید عین‌الدوله تأسیس شد.

ریشه‌های تأسیس این شرکت به سال ۱۸۵۲ بازمی‌گردد، که جورج اشنایدر، کارخانه آبجوسازی باوارین را راه‌اندازی نمود. این شرکت در سال ۱۸۶۰ توسط ابرهارد انهایزر و ویلیام دانچ خریداری شد، سپس نام آن به ای. انهایزر اند کو. تغییر پیدا کرد. در سال ۱۸۶۹ در پی خریداری سهام دانچ توسط آدولفوس بوش، نام این شرکت به انهایزر-بوش تغییر یافت. دفتر مرکزی این شرکت در شهر سنت لوئیس، میزوری قرار دارد. شرکت انهایزر-بوش در سال ۲۰۰۸ توسط شرکت ایمبیف خریداری شد، سپس دو شرکت در هم ادغام شدند و شرکت جدید انهایزر-بوش اینبیف نام گرفت.

به روند تولید آبجو و محلی که آبجو در آن ساخته می‌شود، آبجوسازی می‌گویند. آبجو می‌تواند در خانه ساخته شود، همان‌طور که در بیشتر طول تاریخ ساخته شده‌است. آبجوهایی که در مقیاس مصرف خانگی و بدون دلیل تجاری ساخته می‌شوند، در دسته آبجوهای خانگی قرار می‌گیرند. تولید آبجو در کشورهای توسعه یافته از اواخر قرن ۱۹ میلادی که زمینه‌های اقتصادی تجارت آبجو بیشتر مطرح است، مشمول قوانین و مالیات می‌شود. اگرچه تولید آبجو با وضع قانون تخفیف برای تولیدکنندگان خانگی در سال ۱۹۶۳ در بریتانیا، در سال ۱۹۷۲ در استرالیا و در سال ۱۹۷۹ در ایالات متحده آمریکا به عنوان یک سرگرمی مشمول مالیات نمی‌شود.

نام اصلی آن به زبان فارسی «اسکدار» و به زبان روسی «استاکاد» بود؛ ولی به مرور زمان در تداول عامیانه این دو لغت تبدیل به اسکالات شد و تا امروز هم همین اصطلاح را به کار می‌برند. قبلاً در جوار اسکالات چندین کارخانه آبجوسازی ارامنه و آردسازی به نام «ساهاکیان» وجود داشت که اکنون این مکان تبدیل به انبار سیمان شده است.