سمن سای

از نسیم کاکل گل، صبح مشک افشان شود زلف سنبل از شمیم شب سمن سایی کند

فتنه که او سلسله بند بلاست بندی گیسوی سمن سای توست

تو خاک بین ز دم باد در سمن سایی زهی چو روح دل آسا گلی عبیر غبار

من خسته در بند سودای تو پریشان چو جعد سمن سای تو

صد صبح برآید ز گریبان شب ما گر نکهتی از زلف سمن سای تو باشد

تا شده رنگین بخون جمد سمن سای او خورده بسی خون دل نافۀ مشک ختن

گر شه چو سکندر طلبد چشمه حیوان گو می طلب از موی سمن سای فرامرز

هم زلف سمن سای تو عنبر بیز است هم لعل گهرزای تو شکرریز است

چمن سبز و فرح بخش و دم باد سمن سای زهی بخت دل افروز و زهی روح دل آسای

گل اندامی دگر افکنده در دامم ولی خود را اسیر اندر خم زلف سمن سای تو می‌بینم