پرستیز

زره پوش ازان عرصه پرستیز به صد چشم می جست راه گریز

در آن دژ یکی زنگی پرستیز که غول از نهیبش گرفتی گریز

که از درد او بد دلش پرستیز به هر سو همی جست راه گریز

غلام از بر تخت، دل پرستیز نهاده ز پیش اندرون تیغ تیز

سری پرستیز و دلی پرشتاب بزد جنگ و بفکند از روی تاب

زمُشتی گداپیشۀ پرستیز به مال کسان کرده چنگال تیز

چنانکه مرغ زند پا به تیغ، ساده‌دلان نجات ازان مژه پرستیز می‌جویند