هایدن

دلورس هایدن در کتاب انقلاب بزرگ درونی توضیح می‌دهد که «از دست رفتن سنت زنانه‌های» منجر به «بازتعریف کار خانگی و نیازهای مسکن زنان و خانواده‌هایشان شده است و معماران و شهرسازان را مجبور کرده است که تأثیراتی که طراحی مسکن بر زندگی خانواده می‌گذارد را مجدداً بررسی کنند» شده است. خانه ریتفلد شرودر نمونه‌ای است که نشان می‌دهد که زندگی نوین خانواده نیازمند معماری جدیدی است.

موتسارت و هایدن اثرگذاری غیرقابل انکاری در کار بتهوون داشتند. به‌عنوان مثال گفته می‌شود که کوئینتت برای پیانو و سازهای بادیِ بتهوون شباهت بسیار نزدیکی با کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی موتسارت با همان تنظیمات دارد، اما ملودی‌های بتهوون، بسط و گسترش موسیقی، استفاده از مدولاسیون، بافت، توصیفِ احساسات و همهٔ این روش‌ها، سبکِ او را از موتسارت جدا کرد. او همچنین تأثیرِ سبک خود را در برخی از کارهای اولیه‌اش که برای اولین بار منتشر شده بود، افزایش داد؛ به‌همین سبب از اواخر سال ۱۸۰۰، آثار قبلی‌اش مورد توجه حامیان وی و ناشران موسیقی قرار گرفت.

آثار دوران میانیِ بتهوون جایگاه او را به‌عنوان یک استاد، تثبیت کرد. سال ۱۸۱۰، در یک بررسی از کارهای وی که توسط ارنست هوفمان انجام گرفت، همراه با هایدن و موتسارت از او به‌عنوان یکی از سه آهنگساز بزرگِ موسیقی کلاسیک یاد شد. هوفمان سمفونی شماره ۵ بتهوون را «یکی از مهم‌ترین آثار عصر» نامید.

زندگی او پس از انقلاب دچار دگرگونی‌های زیادی شد و به خاطر سفری که به همراه پسرش هایدن به اسرائیل داشت، مدتی پیش ایران را به مقصد کانادا ترک کرد و هم‌اکنون در تورنتو زندگی می‌کند.

آثار برنهارد هایدن اغلب برای سازهای زهی، بادی یا تکنوازی پیانو تنظیم شده‌است. همچنین دو سمفونی توسط برنهارد ساخته شد که شامل یک اپرا و بالت می‌باشد. وی تعدادی از نمایشنامه‌های شکسپیر را نیز موزیکال کرده‌است.

این همکاری با سعید دبیری موجب آشنایی بتی با سعید دبیری شد و خیلی زود این آشنایی به ازدواج انجامید و حاصل این ازدواج فرزندی به نام هایدن بود که در سال ۱۴۰۲ در ایران فوت کرد. بتی بعد از ازدواج با سعید دبیری و تولد هایدن خوانندگی را به مدت دو سال کنار می‌گذارد و بعد از این مدت دوباره وارد عالم هنر می‌شود که آلبوم غریبانه از کارهای آخر او در سال ۱۳۵۶ قبل از جدا شدن از سعید دبیری است.

به لطف انتخاب جنسی، مطالعات تحقیقاتی روی انسان‌ها و پستانداران غیرانسان، انجام شده است. به ویژه در مقالات چنی و سی‌ فارث ۱۹۹۰، دینر و همکاران ۲۰۰۵ و هایدن و همکاران ۲۰۰۷ گزارش شده است که یک تمایل متداول به پذیرش کالاهای فیزیکی کمتر یا قیمت بالاتر به ازای دسترسی به افرادی با مرتبه‌ی اجتماعی بالاتر وجود دارد که شامل افرادی با جذابیت‌های فیزیکی بیشتری نیز میشود، درحالی که درصورت ارتباط با افرادی که مرتبه اجتماعی پایین‌تری دارند، پاداش بیشتری تقاضا می‌شود.

در دوم آوریل ۱۸۰۰، بتهوون برای نخستین بار سمفونی اول خود را در سالن بورگ‌تئاتر، همراه با رپرتوار گسترده‌ای از آثار هایدن و موتسارت، و نیز یک سپتت و یکی از کنسرتوهای پیانو را به اجرا گذاشت. مجلهٔ آلمانی «روزنامه عمومی موسیقی»[گ]، این کنسرتو را «جالب‌ترین کنسرتو با مدت زمانی طولانی» توصیف کرده بود. این کنسرتو بدون اشکال هم نبود، یکی از انتقادات این بود که «نوازندگان به خود زحمت ندادند که به تکنواز (برای هماهنگی)، توجه کنند».

بعضی از آثار دورهٔ میانیِ بتهوون متأثر از هایدن و موتسارت بوده‌است. سمفونی شماره ۸، کوارتت‌های رازوموفسکی،[اب] اپوس ۵۹، سونات پیانو شماره ۲۱، سونات پیانو شماره ۲۳، مسیح بر کوه زیتون، کنسرتو ویولون، اپرای فیدلیو و بسیاری از آثار دیگر، تحت تأثیرِ این دو آهنگساز بوده‌است.

او دبیرکل موسیقی ارکستر هایدن اتریش-مجارستان، رهبر ارشدِ ارکستر مجلسی ملی دانمارک و رهبر ارشدِ ارکستر سمفونیک دوسلدورف است.