ویولونیست

دولاکروا در این نقاشی پاگانینی به جای اینکه به بازنمایی شکل عینی پاگانینی ویولونیست مشهور بپردازد، سعی کرده تا جوهر درونی موضوع را به نمایش بگذارد؛ او بر آن بوده تصویر موسیقی پاگانینی و به عبارت دیگر حقیقت ذهنی وی را ارایه کند.

در سال ۱۸۵۰، برامس با ویولونیست مجارستانی اِدِه رِمنی[س] آشنا شد و طی سال‌های آتی، وی را در تعدادی از رسیتال‌ها با پیانو همراهی کرد. این آشنایی مقدمه‌ای بود تا برامس با موسیقی کولی و رقص چارداش آشنا شود و باعث شد که بنیان یک اثر پردرآمد و بسیار محبوب از وی در دو مجموعه به نام رقص‌های مجار (۱۸۶۹ و ۱۸۸۰) شکل بگیرد. همچنین در این سال اولین ملاقات برامس (هرچند ناموفق) با روبرت شومان صورت گرفت. در آن سال دوستان برامس او را ترغیب کردند تا تعدادی از ساخته‌های خود را برای شومان که به هامبورگ سفر کرده بود، ارسال کند، اما این بسته باز نشده، پس فرستاده شد.

در اواخر قرن نوزدهم ویولونیست آوگوست ویلهلمی این قطعه را در دو ماژور بازنویسی کرد. به مرور زمان، قطعه در حالت دو ماژور طرفداران بیشتری از قطعه در ر ماژور پیدا کرد.