ناردانه

اشک من ناردانه شد نه عجب گو دل من کفیده نار شود

هر یک از نازکی چنانکه خرد گویدش ناردانه ایست عیان

چون ناردانه یی که در او استخوان بود پنهان شدست شخص من اندر میان اشک

فروبارید چشمش ناردانه چو قطر باده ریزان از چمانه

تابان چو ناردانه سرخ از بر پرند بیجا ده رنگ لاله ز پیروزه گون گیا

لب ساقی چو نوش نوش کند نقل از آن ناردانه بستانیم

ایمنی از نازکی باشد تنی را کو بود با لبی چون ناردانه قامتی چون نارون

هستت خبر که هستم دور از تو ناتوان اشکم چو ناردانه و رخسار چون بهی

دلم غرق خون است چون ناردانه ز هجران سیب زنخدان اقدس

هرگه که سرشک دیده زو بردارم چون پرده ز ناردانه بیرون آرم