شارعی

معنی کلمه شارعی در لغت نامه دهخدا

شارعی. [ رِ ] ( اِخ ) مکنی به ابوالقاسم ، از حکمای اواخر قرن هفتم مقیم مصر و معاصر سلطان صلاح الدین ایوبی است. وی با کتب و آثار ابونصر فارابی آشنایی و الفت داشت. موفق الدین عبداللطیف البغدادی در مصر با وی ملاقات نمود و شیفته فضیلت و سیرت و قوت استدلال وی گردید. شارعی مدتی شب و روز در ملازمت این موفق الدین بود و در همین اوان به مرض ذات الجنب مبتلا شد. ( از عیون الانباء ج 2 صص 205 - 207 ).

معنی کلمه شارعی در فرهنگ فارسی

مکنی به ابوالقاسم از حکمای اواخر قرن هفتم مقیم مصر و معاصر سلطان صلاح الدین ایوبی است .

جملاتی از کاربرد کلمه شارعی

در شارعی منزل گزین کآنجاست از شاهی دفین کز خاک پاک او زمین فخر آورد بر آسمان
شیخ گرگانی مگر آن شمع شرع میشد اندر شارعی با جمع شرع
هر لحظه کوچه قلمم بسته می شود تنگست شارعی که گذرگاه لشگرست
به شارعی که نمایان شود ز هیبت او بیفکنند ز ارحام مادران اطفال
شدی و بیتو بهر شارعی که بگذشتم ز دود سینه هوا بر سرم ببست شِراع