سنائی

چند گوئی که سخنهای سنائی نخرند نخریم و نخریم و نخریم و نخریم

همچو فردوسی فقع خواهم گشاد چون سنائی بی طمع خواهم گشاد

عنصری کو یا معزی یا سنائی کاین سخن معجز است از هر سه گرد امتحان انگیخته

ور زرای تو بیابند فروغی گردند پورسینا و سنائی ثنا خرس و خروس

چند گوئی که سنائی و سنائی و ثنا نه سنائی زر سر خست و نه ما از گز ریم

عطار، روح بود و سنائی دو چشم او ما از پی سنائی و عطار آمدیم

چون شعر سنائی کم گویند درین عالم ای چون تو ندیده جم، آخر چه جمالست این

ای سنائی از آن سگان بگریز گوشه ای گیر از این جهان هموار

مالداران را سنائی وارگوید پند تو «ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار»

نشود کسی عراقی به حقایق عراقی نشود کسی سنائی به معارف سنائی