خورا

ز بس کودر جهان داد و دهش کرد جهان تند خورا خوش منش کرد

چو دیدی کامتحان خلق و خورا بدست خود نمودم خلق او را

وانکسکه از تنعم حلوا نخورد و مرغ مردار خورا گشت چو مردار گشت خوار

ز جوی خورا به چه کمتر بگوی که بسیار گردد بیکبار اوی

خورشید چون جمال تو بیند بجنب خود گردد چو ذره خورا و حقیر اندر آسمان

شناسی هم صفات و خلق و خورا چرا نشناختی عمری پس او را

چون تن لاغر من نیر تو زان شد باریک که به خونابه خورا می گذراند به جگر