خوش منش

گل از نفس کل یافته‌است آن عنایت که تو خوش منش گشته‌ای زان و شادان

همان خوش منش مردم خویش دار نباشد به چشم خردمند خوار

درم از بهر آن فراز آرد تا دهد خوش منش به قلب درم

چو لشکر چنان گردشان برگرفت کی خوش منش دست بر سر گرفت

و گویند سَرّی سَقَطی روز عید بیرون شد، مردی بزرگ پیش او آمد سری سلام کرد او را، سلامی ناقص. او را گفتند این مردی بزرگست گفت دانم ولیکن روایت کنند از پیغامبر صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ که گفت چون دو مسلمان بهم رسند صد رحمت برایشان قسمت کنند، نود و نه آنرا بود که خوش منش تر بود خواستم که نصیب او بیشتر باشد.

بدین روز خود نیستی خوش منش که پیش آمدم ای بد بد کنش

مرد باید که خوش منش باشد فارغ از جور و سرزنش باشد

مگر کو بدین هم نشان خوش منش بیاید به از جنگ وز سرزنش

وَ آتُوا النِّساءَ و بزنان دهید، صَدُقاتِهِنَّ کاوینهای ایشان نِحْلَةً فریضه نامزد کرده و خدا بایشان بخشیده، فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ اگر این زنان خوش منش باشند شما را، عَنْ شَیْ‌ءٍ مِنْهُ نَفْساً بآنکه چیزی از کاوین بشما دهند بخوش دلی، فَکُلُوهُ هَنِیئاً مَرِیئاً (۴) میخورید آن را نوش و گوارنده.

میم بر ریخت لختی سرزنش کرد ز من خود رازمانی خوش منش کرد