حائری یزدی

علی گلزاده غفوری در مجلس خبرگان قانون اساسی به اتفاق آیت‌الله طالقانی و مرتضی حائری یزدی و عزت‌الله سحابی از جمله کسانی بود که به ولایت فقیه رای منفی داد. غفوری با بسیاری از موارد قانون اساسی که به پیش‌نویس قانون اساسی اضافه شد، مخالفت کرد. وی در برابر فراکسیون آقایان منتظری و بهشتی و آیت که در مقام جا انداختن اصل ولایت فقیه در قانون اساسی بودند شاخص‌ترین روحانی مخالف بود و آشکارا به اصل ولایت فقیه رای منفی داد.

فراگیری علوم دینی را از کودکی آغاز کرد. دوره مقدماتی و سطوح را در زنجان به پایان برد. بعد از مدتی تدریس در مدرسه شاهی، برای ادامه تحصیل و تکمیل مبانی علمی و استفاده از عبدالکریم حائری یزدی در سال ۱۳۴۶ به قم مهاجرت کرد و تا آخر عمر در همان‌جا ماندگار شد.

وی از شاگردان معروف عبدالکریم حائری یزدی در قم بود. وی تا سال ۱۳۹۰ به واسطه کسالت درد پا و ضعف مزاج از آمدن به نماز خودداری و آن را به پسر بزرگش سید موسی شبیری زنجانی واگذار کرد و خود معتکف در خانه شده و به تألیف و مطالعه پرداخت. وی در حوزه علمیه از راهنمایان محمد اسماعیل صائنی در مسائل درسی و انتخاب مجالس علمی بوده‌است.

۱۳۱۶: کسب درجهٔ اجتهاد از اصفهانی و عبدالکریم حائری یزدی در قم

پدرش از شاگردان عبدالکریم حائری یزدی بود و به جلسات میرزا جواد ملکی تبریزی می‌رفت و از دوستان صمیمی مرتضی زاهد بود.

در سال ۱۳۲۱ وارد مدرسهٔ صدر شد و پس از آموختن زبان و ادبیات عربی، منطق، کلام و سطوح فقه و اصول، در سال ۱۳۲۵ راهی قم شد و به مدرسهٔ حجتیه رفت. در قم خارج فقه و اصول را نزد سید محمد محقق داماد و سید روح‌الله خمینی فراگرفت و در درس سید حسین طباطبایی بروجردی، سید محمدتقی خوانساری و سید محمد حجت کوه‌کمری نیز حاضر می‌شد. بخشی از کفایه را نزد مرتضی حائری یزدی و بخش دیگر آن را به همراه مکاسب نزد محقق داماد خواند. درس منظومه منطق و کلام که در اصفهان نیمه‌کاره مانده بود، به دلیل کم بودن استاد فلسفه در قم ادامه نیافت و بیشتر به فقه و اصول می‌پرداخت. در کنار تحصیلش در قم، همانند اصفهان، تدریس نیز می‌کرد و درآمد زندگی‌اش را از این راه برآورده می‌کرد.

در سال ۱۳۵۰ قمری بود که وقتی مردم همدان از شیخ عبدالکریم حائری یزدی تقاضا می‌نمایند که آخوند ملاعلی را جهت سرپرستی حوزه علمیه همدان به آن شهر برگردانند، وی با توجه به نیاز منطقه غرب کشور، پیشنهاد آنان را می‌پذیرد و به آنان می‌فرماید: «من مجتهد عادلی را برای سرپرستی شما مردم همدان فرستادم.» او در همدان به تأسیس حوزه علمیه همدان و کتابخانه اقدام کرد و مساجد و مراکز مذهبی آن شهر را تعمیر کرد و به امور دینی مردم همدان رسیدگی می‌کرد.