شادی کنان

در صیام ار پا نهی شادی کنان نه با گشاد چون حرام است و نشاید پیش غمناکان صیام

جان از هزار ساله ره آید نموده کف شادی کنان که آن تن ناپاک کو مرا

شبی چون سیدا می ساختم شاها دعایت را اجابت بر سرم وقت سحر شادی کنان آمد

حرم شادی کنان بر طاق ایوان که مروارید بر تاجش ببارند

که شادی کنان اندر آن بوستان تو شادی کنی گر کنندت یله

در خنده شیرین او بس زهره بین شادی کنان وز عارض و ابروی او بدر و هلالش را نگر

بر طرهٔ پر خم زدم بر حرف لا و لم زدم شادی کنان بر غم زدم هذا جنون العاشقین

چو از کوه وز دشت برداشت بهر همی‌رفت شادی کنان سوی شهر

این دجله گونه بر که وان کرخ وار مجلس میر اندر او بدولت شادی کنان چو هارون

ز هر سو خلایق به دیدار شه نهادند شادی کنان رو به ره