بوالهوس

بر خیالش راه آمد شد «نظیری » بسته شد کوی پر از بوالهوس شد غمزه قتال کو؟

از عشق، سخن به بوالهوس نتوان گفت؛ با مرغ چمن، رنج قفس نتوان گفت!

می‌برد هر نفسم بر سر راهی چو صبا بوالهوس کرده نگاه هوس‌اندوز مرا

بوالهوس در سینه جا داده ز آه بی اثر تیر بی پیکان بسان ترکش کبک دری

داغ تو به بوالهوس نچسبد ریزد ز تنور سرد، نان‌ها

غمزهٔ شوخ را بگوی که تیر سوی هر بوالهوس نیندازد

بدست غیر مده لعل لب زبوالهوسی نگین جم چکنی زیب دست اهریمن

در عشق تو جان بوالهوس می میرد چون شعله ز انبوهی خس می میرد

هر بوالهوسی تا نکند دعوی مهرت ای کاش بر آری زکمر خنجر کین را

از مهر بود خصم کش و بوالهوس گداز وز لطف دوست‌پرور و عاشق‌نواز بود