تنبان

چشم چو بر سوی عمودش گشاد قاضی کیرنگ به تنبان نهاد

زتنبان نمودند از آنجا سلیح عبائی ازینجا بگفتا ملیح

چو نشناسند پا را ز آستین هم رموز پاچه تنبان چه دانند

خانه و باغ هم به فرع رود بنده مانم به جای و یک تنبان

وقت آن آمد که گر رختی بدوزد بهر خود از فلاکت، بند تنبان را گریبانی کند

یاد باد آن ریش عنبربار و تنبان قصب یاد باد آن حبه زرتار و شلوار سله

به تنبانهای خود، از ترس ریدند نود رأی موافق، آفریدند

چشمم آندم که سراویل بپایم نبود بره پاچه تنبان نگران خواهد بود

آنک آستین نموده و دامان فراخ و تنگ پیراهن از وی آمد و تنبان فراخ تنگ

نیابی هیچ شیخ پاکدامن که داغ فسق در تنبان ندارد