تطاول

چو از زلفش بدین روز اوفتادم تو نیز ای شب مکن بر من تطاول

تعرّض خر حلآج کس چو می نکند بر اسب بنده تطاول چراست بهر خدای؟

تطاول سر زلف تو و شبان دراز چه داند، آنکه گرفتار بند و سودا نیست

به روی آب نگه کن که از تطاول باد چنان بودکه گه مسکنت‌، جبین یهود

ترکتاز غمزه گر ابن یمین را بس نبود در فزود اکنون تطاول طره هندوی دوست

قال ابن عباس هو ان یتطاول علی اولیاء اللَّه بماله و اولاده و قیل لعب، کلعب الصبیان و لهو کلهو الفتیان، و زینة، کزینة النسوان و تفاخر کتفاخر الاقران، و تکاثر، کتکاثر الدهقان.

گر نرگس مستت نکند ترک تعدّی چندین چه کند زلف دراز تو تطاول

این تطاول بس نبودت خود که باز بر حریمش دست آوری دراز

کرد بر دل خوش تطاولهای رمحت خصم لیک گه گهش سخت آید از گرز گرانت سرزنش

چون پلنگ ارکند آهنگ به گردون، مشکل که به مه، دست تطاول نرساند آسان