خودبینی

آینه بینی و پس گویی که من خود بین نیم چون ببینی آینه، ناچار خودبینی کنی

و گفت: نافعترین عقلی آن بود که ترا شناساگرداند تا نعمت خدای بر خودبینی و یاری دهد تو را بر شکر آن و برخیزد به خلاف هوا.

چوب عصا بر هم زنم، دلق صفا پاره کنم فارغ ز خودبینی شوم این خانه را بر هم زنم

شوقی اگر نجات ز خودبینی ات دهد بگریز و رخ ز آینه هم بر قفا متاب

ز آب زندگی ظلمت بود رزقت چو اسکندر ز خودبینی تو تا آیینه در پیش نظر داری

هر که در دنیا ز خودبینی بپوشد چشم خویش می شمارد در نظر موج سراب آئینه را

تا لبت را دید جان من ز غم بر لب رسید این بوَد انجام کارِ آنکه خودبینی کند

ز خودبینی درآ، یک دم اگر خواهی خدابینی چو ماهی آب می جوئی و هستی غوطه ور در یم

بیا در آینه از می بشوی این زنگ خودبینی به روی مرتضی بنگر اگر مرد خداجویی

شاهد خودبینی خوبان درین بستانسرا بر سر زانوی گل، آیینه شبنم بس است