بیات

گذر از شرق به غرب او را به سمت مکانی ناکجاآبادی سوق داد که زمینه را برای فعالیت در عرصهٔ جستارنویسی هموار کرد. جستارهای او هر چند شامل حوزه‌های فلسفه، سیاست و ادبیات نیز می‌شوند اما اساساً به اندیشه‌ورزی دربارهٔ تصویر، چه در حوزهٔ سینما (تک‌نگاری‌هایی دربارهٔ اورسن ولز، ویسکونتی، اُزو، ساتیاجیت رای، کیارستمی و چندین مجموعه جستار دربارهٔ کلیت سینما یا فیلم‌ها و سینماگران خاص) و چه در حوزهٔ نقاشی (پوسن، کوربه، دوشان، موراندی، ...) اختصاص یافته‌اند. مفصل ‌ترین اثر او، کتابی دو هزار صفحه‌ای در سه جلد درباره اورسن ولز است که نتیجه سی‌ سال پژوهش اسحاق‌پور درباره او است.

علم خلقان بود بیات و قدید علم مردان بود طری و جدید

او از نوجوانی و به‌صورت حرفه‌ای از اوایل دهه ۱۳۷۰ در زمینه ادبیات به فعالیت مشغول بود. در ابتدا غزل می‌گفت و با نام «مهدی کاظمی» در فضای غزل پیشرو در آن زمان مطرح شد. اولین مجموعه او در این قالب-که در سال ۱۳۷۸ به‌چاپ رسید- «و پای من که قلم شد نوشت برگردیم» نام داشت.

تلاش روشنفکران دوره مشروطه برای مبارزه با خرافات، باعث رسوخ زبان طنز در شعر و نثر دوران مشروطه شد. آنها از طنز استفاده کردند تا مخاطب خود را خلع سلاح کنند. استفاده از طنز در ادبیات فارسی البته سابقه دیرینه‌ای داشت، اما نویسندگان و شاعران این دوران آن را دگرگون کردند.

انستیتوی فناوری در علوم انسانی مریلند و آزمایشگاه ادبیات الکترونیکی در دانشگاه ایالتی واشنگتن _ونکوور نیز در زمینه مستندسازی و حفظ ادبیات الکترونیکی و هایپرمدیا کار می‌کنند.

آرتور تشکیل انجمن پرورش ادبیات عبری شرکت کرد. در سال ۱۸۳۰، در یکی از جلسات، سخنرانی‌ها در زمینه ادبیات و فلسفه یهودیان ارائه نمود. دارای اصول «سختگیرانه‌ترین و شرافتمندانه»، دارای روشی ملایم و بی ادعا و «روحیه صریح و ارتباطی» بود. دیویدز بیشتر بخاطر کار خود در گرامر زبان ترکی، که در سال ۱۸۳۲ منتشر شد، و به سلطان محمود دوم تقدیم نمود، مشهور شده‌است.

آمیختن دو یا چند حس را در متن و… را حس‌آمیزی می‌گویند. (این توضیح در کتاب ادبیات پایه دهم آمده‌است)

نقاشی تاریخی در هنر آکادمیک به عنوان بالاترین رتبه در نقاشی یاد شده‌است. موضوع ان اقدامات و کارهای انسان در تم‌های تاریخی و اساطیر و ادیبات و کتاب مقدس است. برای نقاشی چنین موضوعی مطالعه در ادبیات کلاسیک و کتاب مقدس که شامل شناخت آناتومی بدن مردها برای کشیدن آنها را ضروری می‌کند. برای زنان دسترسی به چنین موضوعی به خصوص به دلیل استفاده از مدل‌های برهنه غیرممکن بود و حتی اگر کسی می‌توانست این کار را انجام دهد در جامعه ان زمان بسیار مذموم و به عنوان زنی خطا کار معرفی می‌شد. کافمن هم نمی‌توانست این کار را انجام دهد و اگر هم چنین نقاشی‌هایی را نمی‌کشید به هیچ وجه به عنوان نقاشی واقعی شناخته نمی‌شد.

گهی اشعار من خواند گهی ابیات من خواند وگر شیرین سخن گویم مرا شیرین سخن خواند

«شیخ الاسلام گفت: که این ابیات مجنون راست نه شبلی را. اما وی انشا کرد،» شیخ الاسلام گفت: که پدر من گفت، که بوالمظفر ترمذی گفت، که این الخراسانی گفت عبدالرحمن، که شبلی٭ مرا گفت: یا خراسانی هل رایت غیر الشبلی احداً یقول اللّه قط. فقلت و مارایت الشبلی یوماً یقول اللّه. قال فخر الشبلی مغتشیاً علیه.

و این ابیات خود شهد کامها و شراب جامهاست و ارباب این صنعت متفقند بر عذوبت لفظ و متانت معنی این قطعه، پس ندای در حواست از چپ و راست برخاست.

حوزه فعالیت او در آنالیز ریاضی و حساب عالی بود. گفتنی‌ست که اعداد بل در ترکیبیات به نام او نامیده شده‌اند.

گر بگوش زاهد آید بیتی از ابیات او بگذرد ز انکار اهل دل شود مست و خراب

شیخ الاسلام گفت قدس اللّه روحه: کی سمنون را دیدند بر لب و جله، قضیب بر ران خود می‌خواند، این ابیات می‌خواند، وران وی بدریده بود و خون می‌رفت، ووی نه آگاه:

آنچه حالی در ضمیر آمد همین ابیات بود کاندرین محضر به خط خویش بنوشت انوری

نشابور تا شعبه شد چون حصار شمارد بیاتش به از سبزوار

اما راسموس کریستیَن راسک نتیجه‌گیری کرد که این متون باید باقی‌مانده یک ادبیات بسیار بزرگ باشند، همان گونه که پلینی بزرگ در اثر خود به نام «تاریخ طبیعی (پلینی)» یک موبد ازمیری را توصیف می‌کند که در قرن سوم قبل از میلاد «دو میلیون از قطعه سروده‌های زرتشت را تفسیر می‌کرد». همان‌طور که پیتر کلارک در «دین زرتشت، آشنایی با یک مکتب باستانی» (۱۹۹۸، برایتون) خاطرنشان می‌سازد که اگر «گات‌ها» و متون کهن‌تر «یسنا» فقط به‌طور شفاهی دست به دست می‌شده‌اند، احتمال حفظ کیفیت زبان قدیمی آن‌ها وجود نداشته‌است.

طرب که از تو نباشد بیات می‌گردد بیار جام که جان آمدم ز عشق بیات

از چهره‌های ادبیات دینی باید: «پتروس اسقف سیونیک»، «مؤسس یغیوادتسی»، جاثلیق‌ها: «آبراهام» و کومیتاس وارداپت، «ورتانس»، شاعر: «هوهان مایراوانتسی»، هوهانس ایماستاسر، «استپانوس سیونتسی» و دیگران را نام برد.

گاهی ابیات برگزیدهٔ او که سجلّ است بر جریدهٔ او