بیاع

جز به بیاع جهان ندهم کزان جو سنگ مشک صد شتربار تبت از بیع جان آورده‌ام

چون به نزدیک آن ولایت رسید و سواد او بدید، روی به شهری نهاد که فاتحه بلاد و فهرست سواد بود و مردمان آن شهر به فطنت و کیاست و زرق و حیلت معروف بودند. چون به دو منزلی آن شهر رسید، منهیان خبر دادند که بازرگانی صد خروار صندل می آورد. یکی از دهات آن شهر و کفات آن جمع که در وجوه تجارت، بصارت داشت، با خود اندیشید که من قدری صندل دارم، هم اکنون این بازرگان برسد و نرخ صندل من کساد پذیرد، بروم و به حیلت صندلها از وی جدا کنم. پس بر شکل بیاعان و هیات کیسه داران بیرون آمد و قدری چوب صندل با خود آورد. چون به مرحله بازرگان رسید و او را بدید، سخنی نگفت و حالی بفرمود تا خیمه ای زدند و دیگ پایه بر نهادند و عوض هیزم، چوب صندل می سوختند و می گفتند:

ز بیاعان اندیشه همی خر گندم معنی درین دوکان جسمانی همی پز نان روحانی

گشت بیاع دل و دلال جان قاصد کوی من اندر کوی تو

هر که به بیاعی من . . . ن فروخت سود کند هر شب صد باره . . . ر

بیاع متاع هوشیاری رقاص سماع بی قراری

جنایتی نه که بی رسمیی کند شحنه بضاعتی نه که دردسری دهد بیاع

بیاع مغان ساقی بارش گهر احمر کز جام و خط ازرق طیار نمود آنک

دل جوی ندهد به بیاع فلک کآفتابی را خریدار آمده است

شیخ الاسلام گفت: کی حسین شماخ صفار بوده حافظ در جای مغوار خواجه یحیی و بوالفضل «بوسعد» و بوعثمان قرشی و اسحق حافظ از وی حدیث داشتند. این حسین گوید: که پیش شبلی بودم و بوعبداللّه بیاع حافظ گوید کی بوعبداللّه بود هل عصمی گفت بنشاپور: که پیش شبلی بودم «هر دو تن گویند»: که مردی پرسید شبلی را که مردی سماع می‌کند، و نداند که چه می‌شنود، و خوش می‌گردد «آن چیست؟» جواب داد باین ابیات: