تاب و توش

همه شهر دیدش پر از تاب و توش ز مستان به گردون رسیده خروش

چنان گاودم گفت: آرم خروش که از شیر گردون برم تاب و توش

به وسع توانایی و تاب و توش دمادم به خدمت زیادت بکوش

احمد و برادرش از ترس من این در و آن در می دویدند و به چاره این پریشانی که به نادانی و تن آسایی اسمعیل و ابراهیم فرا پیش آمد می گفتند و می شنیدند، ایشان را هم بر تیمار خویش گماشت و از کار خود بازداشت باری از هر در به کار خود درمانده ام، و از تخته خاک و پرند گردون زیر و زبر سروا و سرود نومیدی خوانده، ندانم این پایان هستی از چرخم چه سرنوشت است و این سر بی سامان و پیکر فرسوده جان را بستر و بالین از کدامین خاک و خشت؟ آن دوست که از همگان دستیارم اوست نه چندان گرفتار خویش است و آن مایه بارش بر دوش و کار در پیش که دردی از دل کس یا گردی از رخ ما یا رد پرداخت. از همه راهم جز درگاه تشنه کربلا و کشته نینوا که جان پسر و پدر و مادرم برخی خون و خاکش باد، پناه و گریزگاهی نیست. در خواست از سرکار خداوندی آن است که به جای من و برای خداگاه و بیگاه در آستانش راه جوئی و از در لابه چون دادخواهان رازی رانی. شاید به مهر و بخشایش نگاهی کند و چاره روز سیاهی شود. زنهار افتادگان بی تاب و توش را فراموش مکن و از خواهش به روزی خاموش مزی که کار از همه راه تباه است و این رویداد و دوده من همان داستان درخش و گیاه، رباعی:

بیامد سیه دیو با تاب و توش به نزدیکی شاه فرطورتوش

کنون کالبد مانده بی تاب و توش مپرس ای پسر هیچ دیگر خموش

باری که پشت گردون از هیبتش دوتا شد آن را به دوش مستی بی تاب و توش برداشت

چو رستم ورا دید بی تاب و توش نه در تن روان و نه در سرش هوش

برآورد گرز گران را به دوش همی کوفت تا گشت بی تاب و توش

مرا تاب و توش نگهداشت نیست اگر شام باشد همی چاشت نیست