مانده

مرصعّات مگر زاده ی دو چشم من است از آن همیشه بمانده ست در گهر چشمم

از حیرت خرام تو این چرخ آبگون چون آب آبگینه ز رفتار مانده است

بیزار شد از من شکسته همه کس من مانده‌ام اکنون و همان لطف تو بس

از ایران سپه مانده بُد پیش او همه رزم کردن بُدی کیش او

دلم خونست و در اندوه مانده بزیر بار غم چون کوه مانده

مانده‌ام از دست خود در صد ز حیر دست من ای دست گیر من تو گیر

گفتی که پیش هر کس چندین مگیر نامم این زار مانده دل را کی ایستاد باشد

چین تو ظاهر و ماچین به مثل باطن تو به چین بودی و مانده‌است تو را ماچین