خشک جان

اگرم جفا نماید ز برای خشک جانی به وفای او که جانم هم از آن بدر نیاید

بوسه‌خرانت را همه زر تر است در دهن وان‌ِ من است خشک جان بوسه بهای چون تویی

ره وفاش به جان رو که با چنین معشوق به خشک جانی تر دامنی است استقصا

رد مکن خشک جان من بپذیر که برآورد خشک سال توایم

تر بود چشم من خود از بهر خشک جانی تو آمدی و آتش در خشک و تر فگندی

این خشک جان نثار سرخاک آن دوباد کاشعارشان چو آب روان آمد از تری

ماییم و خشک جانی بر کف نهاده پیشت یا رحمت است رایت یا کشتن آرزویت

چه گویم خشک جانی رفت از آنکس که در عالم ز خشک و تر همان داشت

امروز به خشک جان تو مهمان منی جان پیش کشم چرا که جانان منی

خشک جانی که مرا هست به قوال دهم در سماع ار به غزل‌های ترم برخیزی