حسینی

پشت حسینیان حجاز از ملال خم صوت مخالفان عراق از نشاط راست

پس از لحظه یی آمد از در حسین حسینی که بُد عرش را زیب و زین

آب‌انبار حسینیه مربوط به دوره صفوی تا افشار است و در شهرستان یزد، بخش مرکزی، دهستان فهرج (یزد)، روستای فهرج واقع شده است. این اثر در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۸۷ با شمارهٔ ثبت ۲۴۷۴۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

ده و دو پرده زان آمد پدیدار حسینی بود امّا پردهیی زار

گفته می شود خاندان آل ثانی حاکمان قطر در اصل برای این منطقه هستند، البته اصلیت خاندان های الحسینی، الشیخ، و البسام نیز به این منطقه باز می گردد.

یک طایفه سادات حسینی را امسال نه خورد و نه خواب است، نه آب است و نه نان است

جهان را سور و جان را نور اعنی امام سالکان سید حسینی

بد بعشاق حسینی؛ پیشرو پاک خاطر آی و پاک اندیش رو

ولی میراث استادان از این زیبا سخن دارد حسینی باید از معنی که تا جای حسن گیرد

همه از باده ی حُبّ حسینی تا ابد سرخوش به راه حق گذشته از سر هستی به یکجایی

ابوالحسین حسینی قرشی (عربی: أبو الحسین الحسینی القرشی) چهارمین خلیفه[الف]داعش بود. وی از ۳۰ نوامبر ۲۰۲۲ تا ۲۹ آوریل ۲۰۲۳، خلافت این گروه را برعهده داشت که در نهایت، داعش، کشته‌شدن او را به صورت رسمی اعلام کرد.

خلق حسن و خوی حسینیست که او راست چون سید ما کیست به اوصاف حمیده

سیدمحمدکاظم عصار در سال ۱۳۰۰ هجری قمری در کاظمین به دنیا آمد. پدرش محمد حسینی لواسانی تهرانی (۱۲۶۴–۱۳۵۶هجری قمری)، فقیه و مؤلف آثار مذهبی و فلسفی از جمله تفسیر بر «شرح المنظومه» ملا هادی سبزواری بود. سیدمحمدکاظم در چهار سالگی همراه پدرش به تهران نقل مکان کرد. جد او، سیدمحمود حسینی مازندرانی الاصل بود که در لواسان به دنیا آمده بود و در تهران زندگی می‌کرد و شغل عصاری (روغن‌کشی) داشت. پدر سیدمحمدکاظم شغل عصاری را رها کرد و دروس حوزوی خواند و تا آخر عمر به تدریس و تألیف علوم اسلامی مشغول بود.

نیارد آن قلم گفتن به عقل خویش تحسینی نداند آن قلم کردن به طبع خویش انکاری

پس از سالها اقامت در کربلا، وی به تهران نقل مکان کرد و ساکن این شهر شد تا اینکه در سال ۱۲۸۵ هجری درگذشت. پیکرش به کربلا منتقل و در صحن کوچک حسینی دفن شد. از وی تنها یک دختر باقی مانده‌است.

آب‌انبار نوآباد مربوط به دوره قاجار است و در نائین، محله نوآباد، در کنار حسینیه نوآباد و مسجد خواجه واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۸۳ با شمارهٔ ثبت ۱۱۵۵۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.