تیریز

و از این نیکوتر آن که قب از فنای مؤانست، و دو آستین از حفظ و عصمت و دو تیریز از فقرو صفوت و کمر از اقامت اندر مشاهدت و کرسی از امن اندر حضرت، و فراویز از قرار اندر محل وُصلت. چون باطن را چنین مرقعه ساختی، ظاهر را نیز یکی بباید ساخت. و مرا اندر این کتابی است مفرد که نام آن اسرار الخِرَق و الملونات است و نسخهٔ آن به مرو.

هر روزه بتو جامه شادی و طرب پوش تا جامه غم را بدرد دامن و تیریز

و بهترین اشارت اندر مرقعه آن است که قَبّ مرقعه از صبر باشد و دو آستین از خوف و رجا، و دو تیریز از قبض و بسط و کمر از خلاف نفسو کرسی از صحت یقین و فراویز از اخلاص.

گرفتم دامن جان را که پوشیده‌ست تشریفی که آن را نی گریبان است و نی تیریز و نی دامن

پیرهن دارد زین طالب علمانه یکی در دو تیریز ببرده قلم و کرده سیاه

پیرهن زان طمع مکن که ز حرص دزدد از جامهٔ پدر تیریز

هست پیراهنی و شلواری نیست بر هر دو نیفه و تیریز

که بسته‌اند پر زاغ بر سر تیریز که کرده‌اند همه خون زاغ بر منقار

یکی پیراهن از شاره فلک پوشیده در گیتی که بروی نه گریبانست و نه تیریز و نی دامن