غالیه

نیست مشامی شمیم جوی، اگر من غالیه چندین نسودمی چه غمستی؟

چو آهو است و دو زلفش به ‌دام ماند راست که دید آهوی سیمین و دام غالیه‌گون

غالیه ارزان شود هرگه که مشک افشان کند بر تن همچون حریر آن شعر عنبر بیز را

بگل سوری ماند رخ آن ترک پسر که سپارند بدو غالیه لاله سپر

هزار زخم بدل میزنی و با خبری که پای بست سر آن دو زلف غالیه بوست

باد به رخسار باغ غالیه‌سایی ‌کند زلف سمن را دهد نفحهٔ مشک تتار

سبزه نو که ز گلزار رخت سر زده است رقم نسخ گل از غالیه تر زده است

تا جعد دلبران صفت از غالیه برد تا روی عاشقان خبر از زعفران دهد

گیتی بود معطر خیزد این بو تو را ز غالیه مو

ز جان سوختگان غمت برآمد دود تو را چو گرد شکر خاست خط غالیه گون