تلبیس

بلا از تست شیطان خود چه باشد برِ تلبیس تو شیطان که باشد

گوهر عشق بجوی از صدف صدق و صفا ورنه افسانه و تلبیس بود از ابلیس

باز بعضی مکر و تلبیس آمدند اندر این ره همچو ابلیس آمدند

کند بیرون بیک ره همچو ابلیس بگو تا چند خواهی کرد تلبیس

ز احمد گر شوی واصل چو جرجیس شوی زنده چو جان بی مکر و تلبیس

چند خواهی کرد این تلبیس تو خود نیندیشی هم از ابلیس تو

پس مثل آن جماعت صوفیه باین مثل و حکایت میماند و آن صیاد شیطان لعین است و مردمان صاف و صادق و کم عقل مثل آن آهوان صحرائى یا مثل آن کبوتران آسمانى میمانند زیرا چون ابناى جنس خود را دیدند و رغبت مؤانست کردند گرفتار ابلیس بر تلبیس میکردند.

ابن تیمیه در کتاب بیان التلبیس الجهمیه می‌آورد: «ابن‌عباس از رسول‌الله نقل می‌کند که:رأیت ربّی عزّ وجلّ، شابّ أمرد و فرده جعد قطط، فی روضه خضرا… خداوند را به صورت نوجوانی دیدم که هنوز موی صورتش در نیامده، سرش پرمو و مجعد است».

اگر حوا و آدم زنده گردند به مکر و حیلت و دستان و تلبیس

مکر و تلبیسی که او داند تنید آن ز حیوان دگر ناید پدید

صلا رندان دگرباره که آن شاه قمار آمد اگر تلبیس نو دارد همانست او که پار آمد